Θεσσαλονίκη και συγχώριο!

Εν τέλει, την προηγούμενη Παρασκευή καταφέραμε να πατήσουμε το πόδι μας στη Θεσσαλονίκη κατά τις έντεκα το βράδυ, μια νύχτα τόσο παγωμένη που με έκανε να σκέφτομαι ότι δε θα την έβγαζα καθαρή το σαββατοκύριακο. Τα δύο πρωινά που ακολούθησαν, όμως, ήταν υπέροχα, λαμπερά και ζεστά για τα δεδομένα της συμπρωτεύουσας. Και μιας και αναφέρομαι στη ζέστη της Θεσσαλονίκης πρέπει να υπογραμμίσω το πόσο ευχαριστηθήκαμε τη θέρμανση σε κάθε κλειστό χώρο, από το ξενοδοχείο μας που ήταν φούρνος μέχρι το τελευταίο καφέ που επισκευτήκαμε. Ζεστάθηκε το κοκκαλάκι μας! Καμία σχέση με τη ψοφοκατάσταση που συναντάμε στη Ρόδο. Εδώ τα πράγματα είναι τόσο τραγικά (το ίδιο και η αναισθησία των ιδιοκτητών των καφέ-εστιατορίων) ώστε έχουμε αποφασίσει όταν βγαίνουμε έξω να παίρνουμε και τη σόμπα μας μαζί!
Εγώ πολλά πολλά ψώνια δεν έκανα, μιας και αυτό που λένε shopping therapy σε εμένα λειτουργεί ανάποδα ως shopping illness. Για μένα, η όποια θέραπι στη Θεσσαλονίκη λειτουργεί μέσω της κατανάλωσης γλυκών. Αυτών των προκλητικών γλυκών που στέκονται στις βιτρίνες και σου κλείνουν πονηρά το μάτι, κάνοντάς σου νεύμα με το δάχτυλο να πλησιάσεις. Και πλησιάζω, πώς να αντισταθώ; Voila, η πρώτη αμαρτία μου: μπισκότο brandy γεμιστό με κρέμα λευκής σοκολάτας, από το Cookieman φυσικά. Μπουκιά τραγανή που έρχεται και δένει με την κρέμα και τη γεύση της σοκολάτας...

Εντύπωση μου έκανε το πόσο πολύ "παίζει" στη Θεσσαλονίκη η λέξη μοχίτο. Το είδα όχι μόνο σε ποτό αλλά και σε παγωτό και σε...ρυζότο! Δε δοκίμασα καμία εκδοχή του, όμως το αναφέρω ως...αξιοπερίεργο...

Στη δεύτερη αμαρτία κυλίστηκα πολλές φορές, και συνεχίζω ακόμα το σπορ μιας και φρόντισα να φέρω μαζί μου Τρίγωνα του Ελενίδη. Δικαίως είναι τα πλεόν ονομαστά τρίγωνα της Θεσσαλονίκης. Η κρέμα τους είναι μεστή στο στόμα, το φύλλο τραγανό και βουτυρένιο, το σιρόπι τρέχει σαν δάκρυ ρητίνης και κολλά στο δάχτυλο, για να έχεις να γλύφεις με μανία όταν το τριγωνάκι έχει γίνει παρελθόν. Συνιστώ το μεγάλο μέγεθος, θεωρώ ότι το μικρό πάνω που αρχίζει να σε ταξιδεύει στη γεύση τρως ξαφνικά ένα χαστούκι και προσγειώνεσαι στην πραγματικότητα: τρίγωνο τέλος.

Εννοείται ότι τις περισσότερες φορές που πήγαμε στου Ελενίδη οι ουρές ήταν μέχρι έξω. Αξίζει όμως η αναμονή, δείτε και μόνοι σας...

Δείτε πώς ανοίγει το φύλλο σαν τριαντάφυλλο όσο κατεβαίνεις προς την...ενδοχώρα....

Ξέρω ότι ο ιδιοκτήτης του εν λόγω ζαχαροπλαστείου έχει απορρίψει πάμπολλες προτάσεις για φραντσάιζινγκ, αν όμως το αποφασίσει κάποτε, εδώ είμαστε κ εμείς οι Ροδίτες :-)

Κυριακή πρωί, Τρίγωνο Ελενίδη (ξανά) και βόλτα στην παραλία, στο Λευκό Πύργο. Νομίζω ότι αν ήμουν Δήμαρχος Θεσσαλονίκης το έμβλημα της πόλης που θα θέσπιζα θα ήταν φυσικά ένα τριγωνάκι παραγεμισμένο με κρέμα!

Εδώ βλέπετε τη Δήμητρα, κοντόσομο αλογάκι που μας πήρε βόλτα στην παραλίακή μετά μουσικής Βουγιουκλάκεως, παρακαλώ, αν και σε βερσιόν τρανζίστορ βιμπρασιόν "Καροτσέρη καροτσέρη". Άψογη η φοράδα, ήξερε όλη τη διαδρομή απ' έξω, έχει τέσσερα χρόνια στο επάγγελμα, μας είπε.

Όπως καταλαβαίνετε η Κυριακή μας ήταν άκρως αργόσχολη και απολαυστική. Τον τρίωρο μεσημεριανό μας καφέ (τσάι, για να ακριβολογώ) το ήπιαμε στο Pastaflora Darling, το οποίο συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Η Pastaflora, δυστυχώς, δεν έχει γλυκά, αν και μαζί με το τσαγάκι προσφέρουν μπισκοτάκια από το προαναφερθέν Cookieman, που στεγάζεται παραδίπλα. Ο χώρος είναι πολύ διαφορετικός από τα συνηθισμένα, άνετος και ατμοσφαιρικός, του έχουν "φορτώσει" ό,τι έπιπλο και μπιχλιμπίδι μπορείτε να φανταστείτε, αλλά ως διαμαγείας στο σύνολο όλα έρχονται και δένουν.

Και έρχομαι στο θέμα του φαγητού. Σε δύο μέρες φάγαμε τρεις φορές έξω, τη μια άσχημα στο Κουρδιστό Γουρούνι-μην πάτε, τη δεύτερη πολύ ωραία στο Garcon στην παραλιακή και την τρίτη εξαίσια στο Κάπελα. Δε θα μπω στον κόπο να αναφερθώ στο πρώτο, δεν αξίζει καν, όμως θα σταθώ στα δύο τελευταία. Το Garcon είναι ένας όμορφος χώρος, ζωντανός και μοντέρνος με αρκετά δυνατή  και μοντέρνα μουσική χωρίς όμως να είναι ενοχλητική. Για ορεκτικά φάγαμε ωραία κολοκυθόσουπα, μιλφέιγ λαχανικών και μανιτάρια γεμιστά με πέστο και τυριά. Για κυρίως διάλεξα ένα υπέροχο ριζότο με ίταλικό παλαιωμένο σαλάμι και ραντίτσιο, ενώ οι άλλοι πήραν νούντλς με λαχανικά, φιλετάκια χοιρινά και μπιφτέκια με σως γιαουρτιού. Όλα ωραία και γευστικά.

Την απόλυτη γευστική εμπειρία είχαμε στο εστιατόριο Κάπελα, στη Στρ. Κάλλαρη, λίγο πιο κάτω από τη φημισμένη "Διαγώνιο". Ευτυχώς προνοήσαμε και κλείσαμε τραπέζι, διαφορετικά δε θα υπήρχε περίπτωση να καθήσουμε. Το "Κάπελα" ανήκει στον σεφ Θωμά Τσιώμα, ο οποίος πρόσφατα μαγείρεψε στην εκπομπή της Ελένης Ψυχούλη "Chef on Air". Εκτός από το ότι ο χώρος είναι λιτός, προσεγμένος και άνετος, το φαγητό ήταν άψογης ποιότητας και απερίγραπτης γεύσης. Πάρτε μια ιδέα...

Για ορεκτικό διαλέξαμε αυτά τα τραγανά σπαράγγια, τυλιγμένα με προσούτο, πασπαλισμένα με κρέμα παρμεζάνας και ραντισμένα με λάδι βασιλικού στο οποίο γινόταν μάχη για το ποιος θα βουτήξει το αρωματικό, κρουτσουνιστό χωριάτικο ψωμί που φτιάχνει ο σεφ.

Αν σας τρέχουν τα σάλια βλέποντας αυτό το πιάτο, ορθώς σας τρέχουν. Είναι ένα ζουμερό ρολό στήθος κοτόπουλου γεμισμένο με σπαράγγια και διάφορα βότανα, συνοδευμένο με απαλό πουρέ, σαλάτα και δίχρωμο ρύζι ατμού απλό και με σαφράν.

Τα φιλετάκια ψαρονέφρι είναι βρεγμένα με μια πεντανόστιμη σάλτσα από βινσάντο, γλυκό κρασί σαντορίνης δηλαδή, και συνοδεύονται με το γνωστό ρύζι στην ανάποδη εκδοχή και με έναν απερίγραπτο πουρέ κάστανο, που συνδύαζεται τέλεια με κύμινο.

Επειδή εγώ τα ψάρια και τα θαλασσινά τα συμπαθώ μόνο στη ζωντανή τους μορφή, δε δοκίμασα αυτή τη μακαρονάδα ολικής άλεσης με φρέσκο και καπνιστό σολομό, συνεπώς δε μπορώ να εκφέρω γνώμη, αν και ο τυχερός που την έφαγε έγλυψε και τα δάχτυλά του.

Το προσωπικό στο "Κάπελα", το οποίο σύντομα θα αποκτήσει αδερφάκι το "Κάπελα PLUS", ήταν πολύ φιλικό και ευγενικό. Μάλιστα, στο τέλος μας προσέφεραν αυτό εδώ το λαχταριστό μπράουνι με παγωτό και σάλτσα σοκολάτας. Ζεστό, μαλακό, και άκρως σοκολατένιο.

Η "Μεγάλη Φτωχομάνα" έχει γεννήσει εκτός από τα καλύτερα παιδιά και μερικά από τα καλύτερα ζαχαροπλαστεία και εστιατόρια της χώρας μας. Δύο εικοσιτετράωρα όμως είναι πολύ λίγος χρόνος για να δεις και να γευτείς όλα αυτά τα διαμάντια της γαστρονομίας...Επιφυλάσσομαι να επανέλθω με νέα ταξίδια, νέες εμπειρίες και φυσικά... νέα μπλογκοπόστ.