Ημερολόγιο Ταξιδίου: Βαρκελώνη

-Κορίτσι το παράκανες πια με τα ταξίδια!

-Σε μισώ!

-Ε, να πας κι εσύ κανένα ταξιδάκι να ξεσκάσεις. Τόσα χρόνια έχεις να φύγεις από τη Ρόδο!

-Πάαααλι φεύγεις;

Αυτές, λοιπόν, ήταν μερικές από τις αντιδράσεις των φίλων μου όταν τους ανακοίνωσα ότι σε δέκα μέρες θα έπαιρνα τη βαλίτσα μου με προορισμό τη Βαρκελώνη. Η αλήθεια είναι ότι μάλλον το παράκανα φέτος με τα ταξίδια, αλλά προέκυψαν χωρίς καλά καλά να το καταλάβω και προπάντων χωρίς να τα προγραμματίσω. Όπως για παράδειγμα το ταξίδι στη Βαρκελώνη, το οποίο ούτε καν μου περνούσε από το μυαλό και κανονίστηκε μέσα σε μισή μέρα!

Η παρέα αυτή τη φορά ήταν του οικογενειακού περιβάλλοντος. Άλλοι ξεκινήσαμε από τη Ρόδο, άλλοι από την Αθήνα, άλλοι από τη Θεσσαλονίκη. Συναντηθήκαμε στο Ελ. Βενιζέλος, επιβιβαστήκαμε στην πτήση Α3 682 και λίγο μετά τα μεσάνυχτα, έχοντας ‘ταξιδέψει’ 9 ολόκληρες ώρες, πατήσαμε το πόδι μας στο απερίγραπτα όμορφο και τεράστιο αεροδρόμιο El Prat της Βαρκελώνης.

Η συνεννόηση με τον ταξιτζή έγινε εύκολα (ας είναι καλά η Maria-Jose Rodrigues που μού έμαθε πέντε ισπανικά στο πανεπιστήμιο) παρότι στη Βαρκελώνη επίσημη γλώσσα είναι τα Καταλανικά.

Με τα μπαγκάζια συρόμενα ανεβήκαμε ξημερώματα Σαββάτου το δρόμο Joaquin Costa, ένα σχεδόν πεζόδρομο, γκέτο ασιατών και πακιστανών δέκα λεπτά μακριά από τη Rambla, τον πιο κεντρικό δρόμο της Βαρκελώνης. Αν και αρχικά έτρεμε η καρδιά μας με τόσους μελαψούς και σχιστομάτηδες τριγύρω, τελικά η περιοχή μας δεν ήταν ούτε επικίνδυνη, ούτε υποβαθμισμένη. Γύρω από το ξενοδοχείο τα μαγαζιά ήταν μόνο ασιατικά, κυρίως μίνι μάρκετ με προϊόντα σε πολύ χαμηλές τιμές. Χαρακτηριστική ήταν η ‘ταμπέλα’ σε ένα από αυτά: ‘aqui helado paquistani’ δηλαδή «εδώ πακιστανικό παγωτό». Δεν ξέρω σε τί διαφέρει το πακιστανικό παγωτό από τα δικά μας, δε μπήκα όμως και στον πειρασμό να το δοκιμάσω…

Το πρωί του Σαββάτου, όσο οι υπόλοιποι κοιμόντουσαν, εντόπισα το Mistral, φούρνο με πολλά είδη ψωμιού, σάντουιτς και γλυκά. Όχι γλυκά σαν αυτά που έχουμε υπόψη μας. Οι Βαρκελωνέζοι είναι πολύ ξενέρωτοι στο θέμα του γλυκού. Για τέσσερεις ολόκληρες μέρες έψαχνα μάταια να βρω καθαρόαιμο ζαχαροπλαστείο, αλλά όλα μα όλα ήταν σαν τους δικούς μας εξελιγμένους φούρνους. Τα γλυκά τους περιορίζονται σε κρουασάν, εκλαίρ, μπριος, δηλαδή σε αυτά που οι γάλλοι ονομάζουν viennoiseries. Μεγάλη απογοήτευση!

Στο Mistral, για να επανέλθω, δοκίμασα “coca de forner’ ένα πολύ ωραίο και πολύ μακρύ γλυκό & τραγανό ψωμί με κουκουνάρι που αφήνει στο τέλος μία επίγευση γλυκάνισου. Πολύ πρωτότυπος συνδυασμός. Πολύ ελαφρύ και βελούδινο ήταν και το ensaimadas με κρέμα, τύπου μπριός. Εκεί συνάντησα και τα πιο μικρά κρουασανάκια που έχω δει ποτέ, σε μέγεθος μπίλιας!

Ο πιο κεντρικός δρόμος της Βαρκελώνης είναι η Rambla, σαν να λέμε τα Champs Elysees του Παρισίου, με τη διαφορά ότι η Rambla είναι πιο απλή και ανθρώπινη, απαλλαγμένη από τον κυριλέ χαρακτήρα των Ιλίσιων Πεδίων. Γενικά η Βαρκελώνη είναι μία φροντισμένη, πεντακάθαρη μεγαλούπολη, πολύ φιλόξενη, με ανοιχτόκαρδους ανθρώπους.

Είσοδος της σκεπαστής αγοράς

Πάνω στη Ράμπλα, εκτός από τα διάφορα καταστήματα και εστιατόρια, βρίσκεται η τεράστια σκεπαστή λαϊκή αγορά, η  boqueria, όπου σαστίζεις στη θέα της ποσότητας και της άπειρης ποικιλίας φρούτων, λαχανικών, αλλαντικών, θαλασσινών, τυριών, γλυκών…κοντολογίς εκεί βρίσκεις ό,τι βρώσιμο χωρά ο ανθρώπινος νους. Κατά τη γνώμη μου το κορυφαίο όλων είναι οι φρεσκοστυμμένοι χυμοί σε απίστευτους συνδυασμούς. Προσωπικά λάτρεψα το φρέσκο χυμό καρύδας.

Ναι, macedonia στα Ισπανικά σημαίνει 'Φρουτοσαλάτα'

Επ'ουδενί μη δοκιμάσετε 'pitaya' όσο θελκτικό κι αν φαίνεται!

Στη Βαρκελώνη στις σκεπαστές αγορές μπορείς κάλλιστα να καθίσεις και να φας τάπας, μεζέδες ελληνιστί. Έχετε όμως υπόψη ότι οι τιμές, ειδικά στη boqueria, είναι τσιμπημένες σε σχέση με άλλα μαγαζάκια και ότι γενικά γίνεται ένας παντσουρλισμός από τον πολύ κόσμο.

Φορτωμένοι με τσάντες γεμάτες βατόμουρα, μούρα, blueberries, καρύδες, passion fruit και άλλα ανεβήκαμε στο bus turistic (από την Placa Catalunya) για να δούμε τα αξιοθέατα της πόλης. Επιλέξαμε το εισιτήριο των 30 ευρώ που διαρκεί για δύο ημέρες και με το οποίο έχεις πρόσβαση και στις τρεις τουριστικές γραμμές (μπλε, κόκκινη, πράσινη). Ορθή, εν τέλει, επιλογή γιατί είδαμε εύκολα και γρήγορα όλα τα αξιοθέατα της πόλης. Η φιλοσοφία του bus turistic είναι ότι μπορείς να αποβιβαστείς σε όποια στάση θέλεις, για όση ώρα θέλεις και να επιβιβαστείς σε ένα από τα επόμενα λεωφορεία, μιας και αυτά περνάνε κάθε πέντε λεπτά! Στην τιμή περιλαμβάνονται ακουστικά για να ακούς την ηχογραφημένη ξενάγηση εν κινήσει.

Ξεκινήσαμε με τη μπλε γραμμή, που περιλαμβάνει όλα τα μνημεία του Antonio Gaudi. Είναι απίστευτο πόσο πολύ επηρέασε αυτός ο άνθρωπος το χαρακτήρα μιας ολόκληρης πόλης. Επίσης απίστευτο είναι ότι τον Gaudi το 1926 τον πάτησε το τραμ (με τι ταχύτητα πήγαινε άραγε;;;;)! Πανέμορφα δημιουργήματα του Gaudi είναι τα: casa Batlo, la Pedrera, με αποκορύφωμα τη Segrada Familia, την εκκλησία που μέχρι σήμερα δεν έχει ολοκληρωθεί και στην οποία είναι θαμμένος ο Gaudi. Όχι, δε μπήκαμε μέσα, τρομάξαμε στη θέα της ατέλειωτης ουράς. Εδώ αξίζει να αναφέρω ότι όταν ο Gaudi ρωτήθηκε πότε θα ολοκληρώσει τη Segrada Familia απάντησε εύστοχα: “my client can wait”, δηλαδή, «ο πελάτης μου μπορεί να περιμένει»…

Casa Batlo

La Perdera

Segrada Familia

Η πρώτη μας στάση ήταν το πάρκο Guell, το οποίο προοριζόταν για κήπος έπαυλης, αλλά τελικά δεν προχώρησε. Εκεί βρίσκεται το πρώτο σπίτι του Gaudi, πριν μετακομίσει στη Segrada Familia, και το οποίο λειτουργεί ως μουσείο. Από ψηλά βλέπετε τη Βαρκελώνη στο πιάτο.

 

 

Επόμενη στάση μας ήταν στο FCB, το Football Club Barcelona. Όχι, δε με ενδιέφερε καθόλου, οι άντρες όμως της παρέας κατασυγκινήθηκαν. Φυσικά, έμεινα άφωνη με τους φρενήρεις ρυθμούς που ο κόσμος αγόραζε τα ακαλαίσθητα μπλουζάκια ή άλλα σουβενίρ της ομάδας.

Το BAR LOBO στο οποίο γεμίσαμε τις μπαταρίες μας το πρώτο βράδυ βρίσκεται σε μία μικρή πλατεία πίσω από τη Rambla. Εκεί μαζεύονται κυρίως ντόπιοι. Το φαγητό, αν και δεν ήταν καθαρά παραδοσιακό, ήταν εξαιρετικό, νόστιμο, καλομογειρεμένο, ευπαρουσίαστο.

Δοκιμάσαμε διάφορες σαλάτες, πατάτες ψητές, χούμους, τορτίγιας με κοτόπουλο, καταπληκτική πάπια, ριζότο με θαλασσινά και άλλα υπέροχα πιάτα που βλέπετε. Ο χώρος είναι πολύ μοντέρνος και άνετος, σε προδιαθέτει ευχάριστα για να περάσεις ένα όμορφο βράδυ. Ένα; Όχι ένα! Εμείς πήγαμε εκεί και το επόμενο! Στο LOBO ήπια την πιο ωραία σανγκρία που έχω δοκιμάσει ποτέ. Ελαφριά, δροσερή, όχι πολύ γλυκιά, σε σωστό βαθμό φρουτένια. Αν βρεθείτε ποτέ στη Βαρκελώνη σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Όσο για τις τιμές μην ανησυχείτε, έρχεται γύρω στα είκοσι ευρώ το άτομο. Δε νομίζω να βρείτε κάτι πιο φτηνό και αξιόλογο.

Πράσινη σαλάτα με κατσικίσιο τυρί

Patatas Bravas

Χούμους

Ντοματοσαλάτα με ποικιλία σκουρόχρωμης ριγέ καφεπράσινης ντομάτας

Τορτίγιας με κοτόπουλο

Εξαίσιο κονφί πάπιας με γλυκιά σάλτσα και καραμελωμένο κρεμμυδάκι

 

Το πρώτο μας βράδυ έκλεισε με ένα πολύ ωραίο κοκτέιλ στο μπαρ Tahiti, που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο. Μικρός χώρος, διακοσμημένος σε κόκκινο και πράσινο χρώμα, μουσική Elvis και δύο τρελούς σερβιτόρους-μπάρμαν με ιδιαίτερο στυλ, σαν να βγήκαν από ταινία του ’60. Επειδή είμαι άσχετη από ποτά, έδωσα γενικές οδηγίες στο μπάρμαν και εκείνος μου έφτιαξε ό,τι νόμιζε (έπιασε διάνα) φέρνοντάς μου ένα ποτήρι πάνω στο οποίο φλεγόταν ένα κυβάκι ζάχαρης. Έξυπνο εφέ!

Κάπως έτσι έφυγε η πρώτη μας μέρα στην Ισπανία. Και κάπου εδώ σταματάω να γράφω, γιατί θα με δείρει ο Γαβριήλ. Η συνέχεια σύντομα επί της οθόνης του υπολογιστή σας…ή του κινητού σας…ή του i-pad σας…