Κουραμπιεδάκι αγάπη μου!

Κουραμπιές ο [kurabjés]: 1. είδος μικρού γλυκίσματος πασπαλισμένου με άχνη ζάχαρη: Οι κουραμπιέδες είναι παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο γλύκισμα. 2. (μειωτ.) για άντρα νωθρό, άβουλο, ανίκανο να αναλάβει οποιαδήποτε πρωτοβουλία.

      Αυτή είναι η διττή ερμηνεία που αποδίδεται στο λήμμα ‘κουραμπιές’ από το λεξικό του Ιδρύματος Τριανταφυλλίδη. Πάντα αναρωτιόμουν γιατί το όνομα αυτού του χριστουγεννιάτικου κεράσματος χρησιμοποιείται ως μειωτικός χαρακτηρισμός. Πρέπει να ήμουν σε γυμνασιακή ηλικία όταν το πρωτοάκουσα έχοντας αυτή την ερμηνεία. Και για να είμαι πιο ακριβής, δεν το άκουσα αλλά το διάβασα σαν nickname κάποιου συμμαθητή μου στο msn messenger. Όντως, έχω κάνει και εγώ λίγο chat στη ζωή μου, ελάχιστο θα έλεγα (ευτυχώς γρήγορα αντιλήφθηκα το ανούσιο του πράγματος). Συμμαθητής μου με nickname [kourampies] μου φάνηκε πολύ αστείο τότε, ως αθώα παιδούλα που ήμουν!

      Ε, ναι λοιπόν, ο τίτλος αυτού του ποστ είναι παραπλανητικός, γιατί εμένα οι κουραμπιέδες δεν είναι από τα αγαπημένα μου γλυκά (μήπως καλύτερα να τους πω μπισκότα;;;), όπως και τα μελομακάρονα. Αντίθετα, η μαμά μου είναι λάτρης των πρώτων, ενώ με το ζόρι θα φάει μελομακάρονο. Και, μπορεί ποτέ της να μην έφτιαξε πετυχημένα μελομακάρονα (με εξαίρεση φέτος που έγιναν σούπερ), όμως στον κουραμπιέ έχει doctorat. Τόσο πολύ της αρέσουν που τους κάνει στο φτερό τέλειους και αφράτους ΚΑΘΕ χρόνο.

      Η μυρωδιά του κουραμπιέ είναι θέμα γούστου. Αν σας αρέσει η έντονη γεύση φρέσκου βουτύρου θα πρέπει να βάλετε μεγαλύτερη αναλογία από το λιωμένο λευκό βούτυρο που πωλείται σε γυάλινο βάζο και λιγότερη μαργαρίνη ή βούτυρο αγελάδος. Παλιά, τους κουραμπιέδες τους έκαναν μόνο με το φρέσκο λιωμένο βούτυρο! Φαντάζεστε για τί βόμβα μιλάμε!

      Εμένα αυτή η έντονη βουτυρίλα δε μου αρέσει. Τα τελευταία χρόνια μπορώ να πω ότι την ανέχομαι, όμως παλιά ανάγκαζα τη μητέρα μου να φτιάχνει τους κουραμπιέδες ώρες που έλειπα από το σπίτι, γιατί διαφορετικά η μυρωδιά τους όταν ψήνονταν με αρρώσταινε. Παράλογο; Εντελώς!

      Επίσης θέμα γούστου είναι το αν θα βάλετε αμύγδαλα, πόσα, αν θα είναι ξεφλουδισμένα ή όχι. Όσο για το σχήμα τους, εδώ κρατάω τις παραδόσεις. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να φτιάχνουμε ‘χιονισμένα’ αστέρια, δέντρα και μισοφέγγαρα σε μορφή κουραμπιέ. Αφήστε που νομίζω ότι δεν είναι τόσο ωραία στο στόμα. Τον κουραμπιέ τον θέλω στρογγυλό, τρουλωτό, και χωρίς άχνη (!), ναι! Χωρίς άχνη, γιατί μου γλυκίζει πολύ τον ουρανίσκο. Συνεπώς, αν καμιά φορά απλώσω το χέρι μου στη φοντανιέρα, πρέπει πρώτα να τους ξεσκονίσω επιμελώς (όπως το κλασικό ευφυολόγημα με τον Τοτό).

      Αυτά είχα να πω. Δείτε τώρα τη δόση που κάναμε στο σπίτι και σπεύσατε να τους φτιάξετε. Κρίμα να δώσετε τόσα λεφτά στους έτοιμους του ζαχαροπλαστείου. Αυτοί είναι ανώτεροι και φτηνότεροι. Αν αυτή η δόση σας πέφτει μεγάλη, κάντε τη μισή.

Κουραμπιέδες

450 γρ. μαργαρίνη

180 γρ. φρέσκο βούτυρο (στο γυάλινο βάζο)

125 αγελαδινό βούτυρο

200 αμύγδαλα καβουρδισμένα με το φλούδι

125 ζάχαρη άχνη (και επιπλέον για το πασπάλισμα)

2 βανίλιες

1 πρέζα αλάτι
3 κουταλάκια μπέκιν

1030 γρ. αλεύρι (θα το δείτε αν το πάρει όλο ή αν θέλει περισσότερο)
ελαφρύ ανθόνερο για ράντισμα

Βάλτε τα βούτυρα μαλακωμένα στο μίξερ. Εφαρμόστε σε αυτό το εργαλείο για το ζύμωμα. Ρίξτε τη ζάχαρη άχνη και αρχίστε το χτύπημα. Όταν μαλακώσει περισσότερο το βούτυρο και αρχίσει να ομογενοποιείται το μίγμα αντικαταστήστε το γάντζο με την κουκουνάρα (με αυτό που χτυπάμε τη μαρέγκα). Αφήστε τα να χτυπιούνται για κανένα δεκάλεπτο.



Φρέσκο βούτυρο Κάσου

 Όταν χτυπηθούν αρκετά, το μίγμα θα είναι αφράτο αφράτο και άσπρο. Έτσι, δηλαδή:

Ξαναβάλτε το γάντζο και προσθέστε λίγο λίγο το κοσκινισμένο αλεύρι με το μπέιν πάουντερ, το αλάτι και τις βανίλιες.



Όταν έρθει σε αυτή τη μορφή βάλτε τα αμύγδαλα



Όταν το μίγμα αρχίσει να σφίγγει ρίξτε τα αμύγδαλα, αφήστε τα να ανακατευτούν για λίγο και μετά περάστε στον all time classic τρόπο ζυμώματος, στο χέρι. Συνεχίστε να προσθέτετε το αλεύρι μέχρι να δείτε ότι μπορείτε να πλάσετε μπαλάκια. Προσοχή, μην σφίξει. Το μυστικό του αφράτου κουραμπιέ είναι να μη σφίξει η ζύμη. Ούτε πολύ ζύμωμα θέλει. Ίσα ίσα να απορροφηθεί το αλεύρι.

Πλάστε μπαλάκια και βάλτε τα στη σειρά στις λαμαρίνες τις οποίες έχετε καλύψει με λαδόκολλα. Θα φουσκώσουν, γι' αυτό αφήστε λίγο χώρο μεταξύ τους.

Ψήστε για ένα μισάωρο στους 180 βαθμούς, μέχρι να πάρουν αυτό το ωραίο χρώμα.

Με το χέρι σας ραντίστε λίγο τους κουραμπιέδες με το ανθόνερο μόλις τους βγάλετε από το φούρνο.

Κοσκινίστε από πάνω τους ζάχαρη άχνη

Όταν κρυώσουν βάλτε ζάχαρη άχνη σε ένα βαθύ πιάτο και πάρτε ένα ένα τους κουραμπιέδες, βουτήξτε τους μέσα στην άχνη, ώστε να 'πιάσουν' απ' όλες τις πλευρές.

Διατηρήστε τους σε ένα αεροστεγές σκεύος στον πάτο του οποίου έχετε βάλει (πάλι) άχνη.

Αν δεν είστε από τους τύπους που τρώνε τον κουραμπιέ στα όρθια και στα κλεφτά, απολαύστε τον με ένα φλυτζάνι τσάι ή καφέ.

Καλά Χριστούγεννα!