Chocoλατάκια

Εκείνο λοιπόν το απόγευμα της Τετάρτης που αφιερώθηκα στην κουζίνα, προέκυψε το ερώτημα με τί θα γεμίσω τα πράσινα από το φιστίκι Πόλης μακαρόν; Με σοκολάτα; Πολύ βαριά. Με τυρί κρέμα; Πολύ ξινό. Με βουτυρόκρεμα; Πολλές θερμίδες. Μία καλή λύση, σκέφτηκα, θα ήταν να φτιάξω μια γκανάς λευκής σοκολάτας. Πήρα υπό μάλης τη ζυγαριά, εντόπισα τη λευκή σοκολάτα και την κρέμα γάλακτος και με οδηγό τις αναλογίες 50-50 υπέθεσα ότι θα έπαιρνα το αποτέλεσμα που φανταζόμουν. Πόσο ανόητη υπήρξα…Γιατί, θα έπρεπε να υπολογίσω ότι η λευκή σοκολάτα περιέχει περισσότερο γάλα από μία μπίτερ και να αφαιρέσω από την κρέμα γάλακτος.

      Περίμενα να πήξει…τίποτα. Σε μία κίνηση απελπισίας πρόσθεσα μέσα ένα κομμάτι μαύρη σοκολάτα, μήπως κ έρθουν καλύτερες μέρες, αλλά που! Το μίγμα είχε βαλθεί να μου σπάσει τα νεύρα και το κατάφερε. Γι’ αυτό κ εγώ το παράτησα στην άκρη και ασχολήθηκα με τον κιμά για την τάρτα που ανέφερα και στο προηγούμενο πόστ (σας την κρατάω για έκπληξη). Όταν πια το ρολόι έδειχνε παρά τριάντα λεπτά μεσάνυχτα επέστρεψα στη σπαζοκεφαλιά. Ανοίγω το αιωνίως τιγκαρισμένο ψυγείο της οικογένειας για να δω τί κρύβει και ψάχνοντας, πίσω από κάτι μαρούλια βλέπω ένα απαστράπτον αλουμινένιο ταψάκι. Το τραβάω έξω, το ανοίγω και βλέπω καλοσφραγισμένο ένα γερό κομμάτι παντεσπάνι σοκολάτας από τα γενέθλια του Γιαννάκη, του βαφτιστηριού μου (το δίχρονο είχε ζητήσει τούρτα γάτα). Το πράγμα μιλούσε από μόνο του: Παντεσπάνι και σοκολάτα τί κάνουν; ΤΡΟΥΦΑΚΙΑ ή ΣΟΚΟΛΑΤΑΚΙΑ. Πείτε τα όπως θέλετε.

      Κάνω σκόνη το παντεσπάνι στο μούλτι και το ρίχνω στη σοκολάτα. Ανακατεύω με το χέρι (κλασικά). Το βρίσκω πολύ νερουλό. Κι άλλο παντεσπάνι. Δοκιμάζω τη γεύση-ουδέτερη. Βρίσκω ένα baileys και ρίχνω ένα σφηνοπότηρο. Γεύση θεϊκή, αλλά υφή πολύ υγρή. Σκέφτομαι ότι αν βάλω κι άλλο παντεσπάνι θα φτιάξει η πυκνότητα, αλλά θα χαλάσει η γεύση. Άρα έπρεπε να προσθέσω κάτι τύπου «φρυγανιά», άγευστο και αποτελεσματικό, κοινώς αμύγδαλο σε σκόνη. Και ως εκ θαύματος άρχισε να γίνεται μια όμορφη και αφράτη ζύμη. Πλάθω μικρά μπαλάκια μιας χαψιάς και αντί να τα περάσω από τρούφα, που τη βρίσκω άγευστη, τα έκανα ‘πανέ’ σε κακάο.

      Γλυκάκι τέλειο για να κεράσω τους συναδέλφους. Βάζω τα σοκολατάκια μου σε ταπεράκι και τα αφήνω να περάσουν το βράδυ τους στο ψυγείο. Αποστολή εξετελέσθη. Γυρίζω και βλέπω τη βομβαρδισμένη από τις σοκολάτες και το κακάο κουζίνα, το μάτι μου πέφτει στο swatch μου που έλεγε 00.15 και μου έρχεται στο μυαλό το τραγούδι της Αρλέτας ‘είναι δώδεκα η ώρα είν’ η ώρα των τρελών’.

Τώρα καταλαβαίνω τι θέλει να πει ο ποιητής…

Υ. Γ. Αναρωτιέστε για τη δοσολογία; Κι εγώ. Νομίζω, με το μάτι, ότι έβαλα 100 γρ. σοκολάτα και άλλη τόση κρέμα γάλακτος, περίπου μισή κούπα αμύγδαλο, ένα σφηνάκι ποτό και μιάμιση κούπα τριμμένο παντεσπάνι. Ωστόσο, καλύτερα να μη βασιστείτε ακριβώς σε αυτές τις μετρήσεις. Υπολογίστε με το μάτι και με τη γεύση. Ζύμη τόσο σφιχτή όσο να πλάθεται (σφίγγει στο ψυγείο) και νόστιμη. Όσο για το ποτό, εμένα μου αρέσει να «ακούγεται». Γούστα είναι αυτά!