Όταν το 1950 πρωτοακούστηκε στην ομώνυμη ταινία του Julien Duvivier αυτό το τραγούδι γραμμένο από τον Hubert Giraud, σίγουρα ο δημιουργός του δε φανταζόταν πόσο πολύ θα ταυτιζόταν με την Πόλη του Φωτός. Γιατί πράγματι, για τους επισκέπτες, η ζωή στο Παρίσι δεν είναι παρά ένα ατμοσφαιρικό, ρομαντικό βαλσάκι που θες να χορέψεις ξανά και ξανά.
Τον προηγούμενο μήνα είχα την τύχη να χορέψω κι εγώ για σχεδόν 6 μέρες δίπλα από τις όχθες του Σηκουάνα, ρουφώντας τις μυρωδιές του Παρισιού και αποτυπώνοντας με σινική μελάνη τις εικόνες του. Είμαι ερωτευμένη με αυτή την πόλη με ένα περίεργο τρόπο, ώστε κάθε φορά που την επισκέπτομαι ο έρωτάς μου δυναμώνει. Παράλογο; Εντελώς. Αλλά ο Έρωτας από μόνος του είναι παράλογος. Οι Παριζιάνοι όντως διακρίνονται για την κουλτούρα τους, την παιδεία τους, την ευγένειά τους που είναι μακράν ανώτερες από τις δικές μας. Απολαμβάνω το να με χαιρετάνε άγνωστοι στο δρόμο, το να ακούω χωρίς να το περιμένω ένα «bonjour mademoiselle», το να δίνεις και να παίρνεις σεβασμό.
Αντίστοιχα απόλαυσα μία βροχερή μέρα τη βόλτα στην ανοιχτή λαϊκή αγορά στη Βαστίλη. Οι παραγωγοί υπέροχων φρέσκων πρώτων υλών πουλάνε την πραμάτεια τους χωρίς να ξεσηκώνουν το σύμπαν, χωρίς να σου κάνουν καμάκι προκειμένου να αγοράσεις και φυσικά χωρίς να λερώνουν όλη την περιοχή.
Οι λαϊκές αγορές στο εξωτερικό δεν έχουν καμία σχέση με τις δικές μας. Σε αυτές μπορείς να βρεις: λαχανικά (και υπέροχα μανιτάρια διαφόρων ποικιλιών), θαλασσινά, ψάρια, αλλαντικά, τυριά, ψωμιά, κις, τάρτες, ψημένα φαγητά, σαλάτες, μέχρι και γλυκά! Όσο για τις τιμές μην ανησυχείτε, σε αυτό τον τομέα ως χώρα έχουμε εξευρωπαϊστεί…
 |
| Μανιτάρια τρούφα |
Το πόσο…Ευρωπαίοι είμαστε τελικά εμείς οι Έλληνες, διαπίστωσα και όταν πήγα για πρωινό καφέ στο γνωστό Fauchon, ένα από τα πιο διάσημα καφέ-εστιατόρια-ντελικατέσσεν του Παρισίου. Για 1 τεράστιο palmier, 1 μπριός με σοκολάτα, 1 κρουασάν βουτύρου (δεν έχω φάει καλύτερο), ένα εσπρέσο και ένα καπουτσίνο πληρώσαμε 15 ευρώ (με χρυσό πλαστικό κουταλάκι, παρακαλώ). Να προσθέσω ότι μας πρόσφεραν για δοκιμή 3 μακαρόνς! Αν ποτέ βρεθείτε στο Παρίσι, μην παραλείψετε να περάσετε από εκεί, είναι στην στάση Madeleine του μετρό.
Επίσης μην ξεχάσετε να κατεβείτε στη στάση Sentier του μετρό, να περπατήσετε στον πεζόδρομο Montorgueil, να χαζέψετε τα ιδιαίτερα τυροπωλεία (fromageries) και να πιείτε ή να μασουλήσετε το κατιτίς στο “Le pain quotidien”, σα να λέμε στον άρτο τον επιούσιο. Εκεί ένα αφράτο και βουτυράτο μπριός το πλήρωσα 1 ευρώ για πακέτο.
Όσον αφορά το φαγητό, οκ, εδώ παραδέχομαι ότι οι τιμές τους είναι πιο τσιμπημένες από τις δικές μας και με ποσότητες πιο μαζεμένες (ή συμμαζεμένες;). Όμως θα απολαύσεις ένα απεριτίφ, ένα ορεκτικό, ένα κυρίως πιάτο και τέλος, ένα γλυκό. Πρόκειται δηλαδή για τελετουργικό, μετά το τέλος του οποίου αποκλείεται να φύγεις πεινασμένος, εκτός κ αν είσαι από τους ελληναράδες με την κοιλιά που παλεύει να σπάσει το κουμπί του πουκαμίσου και να ελευθερωθεί. Γι’ αυτό, άλλωστε, το τελετουργικό, η Unesco στις 16 Νοεμβρίου αποφάσισε να εντάξει στα «μνημεία» παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς τη γαλλική γαστρονομία (γεγονός που προβληματίζει τους ιάπωνες).
Μερικά από τα πιάτα που πρέπει να δοκιμάσετε στο Παρίσι είναι η κρεμμυδόσουπα με το γκρατιναρισμένο ψωμί από πάνω. Η απλότητα της γεύσης σε όλο το μεγαλείο. Αν θέλετε κάτι πιο κανιβαλίστικο διαλέξτε ταρτάρ-ωμό κιμά με ωμό αβγό, confit de canard-πάπια ψητή με μέλι και πορτοκάλι ή μια μοσχαρίσια μπριζόλα. Οπωσδήποτε να φάτε πατάτες σε οποιαδήποτε μορφή, ενώ αν είστε τολμηροί δοκιμάστε μαγειρεμένα έντερα. Για πρωινό συνιστώ ένα croque monsieur ή ένα croque dame. Το πρώτο είναι ένα τραγανό απλό τοστ με υπέροχο άρωμα και γεύση βουτύρου, ενώ το δεύτερο εμπλουτίζεται με ένα αβγό μάτι από πάνω και τυρί τριμμένο.
Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των μπιστρό είναι το ότι μπορείτε να πάτε είτε για να φάτε, είτε για να τσιμπήσετε, είτε για να πιείτε κάτι οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας, χωρίς να σε κοιτάζουν περίεργα χαρακτηρίζοντάς σε με βλοσυρή ματιά ως τσιγκούνη, ξενέρωτο κτλ. Τι πιο ωραίο να απολαμβάνεις ένα λευκό κρασί (προτιμώ μία μαύρη leffe) με συνοδεία πατέ, ζουμερών αλλαντικών και μοναδικών τυριών; Φυσικά, δεν ξεχνάω ότι κάθε φορά που ζητούσαμε νερό μας έφερναν κανάτα, κάτι που στη χώρα μας οι εστιάτορες έχουν «ξεχάσει» (ή μήπως ξέχασαν ότι το νερό μας είναι πόσιμο;).
Για ποτό πήγαμε σε ένα πολύχρωμο αργεντίνικο μπαρ με έθνικ μουσική στη Βαστίλη. Εκεί το κοκτέιλ έκανε 8 ευρώ και μαζί μας έφεραν ένα τεράστιο μπολ με πράσινες ελιές και ξυδάτα κρεμμυδάκια. Γενικά η περιοχή αυτή είναι κέντρο-απόκεντρο, με ωραία μπιστρό, πολυεθνικά εστιατόρια, παραδοσιακούς φούρνους και βέβαια, την όπερα.
Και τώρα ένα κουιζ: ‘ποιο είναι το εθνικό γλυκό της Γαλλίας;’ Τι; Η κρεμ μπρουλέ; Η όπερα; Η κρέμα καραμελέ; Το φλαν; Πόσο λάθος είστε. Τώρα πια που τα πράγματα έχουν προχωρήσει το εθνικό γλυκό των γάλλων είναι τα macarons. Δε λέω, καλά είναι, αλλά εμένα ‘δε με πιάνουν’. Μου πέφτουν πολύ μικρά, πολύ ελαφριά και, εν τέλει, πολύ ακριβά, βρε αδερφέ! Οι μονομάχοι των μακαρόν στη Γαλλία είναι ο Pierre Hermé και το Ladurée, οι οποίοι ανάλογα με την εποχή βγάζουν διαφορετικές γεύσεις για τα έργα τέχνης τους, που απαγορεύεται να φωτογραφίζονται από τους πελάτες. Ο Πέτρος, μάλιστα, έχει βγάλει μακαρόν με γεύση κέτσαπ! Τιμές; 90 ευρώ το κιλό στον πρώτο και 80 στο δεύτερο. Και αν αναρωτιέστε τι γίνεται με την κρίση, ένα έχω να σας πω: οι Γάλλοι έκαναν ουρές στο Ladurée στα Ιλίσια Πεδία τόσο για να θρονιαστούν σε μία καρέκλα του εν λόγω ζαχαροπλαστείου-μπαρ-εστιατόριου όσο και για να πάρουν πακέτο. Αξέχαστος θα μου μείνει ο κυριούλης μπροστά μου, ο οποίος πήρε 116 ευρώ μακαρόν σε συσκευασία που ακόμα αναρωτιέμαι αν χωρούσε μέσα στο αυτοκίνητό του.
 |
| Μacarons de Pierre Herme |
Με τι γέμισα τη βαλίτσα μου γυρνώντας; Με τυριά (τα οποία καθώς το δωμάτιο του ξενοδοχείου δεν είχε ψυγείο κρέμονταν από το παράθυρο-ευτυχώς εκεί έχουν χειμώνα), κρέμα κάστανο, σοκολάτες, εκχύλισμα βανίλιας, ξύδι βαλσαμικό με πούλπα κόκκινων φρούτων, μαρόν γλασέ, δημητριακά Lion, μπισκοτάκια, φόρμες σιλικόνης, μαγιά διαφόρων ειδών κ.ά.
Ελπίζω σύντομα να ανανεώσω το ραντεβού μου με το Παρίσι. Αν κάποιος από σας το κανονίσει, μη με ξεχάσετε. Με τίποτα δε μπορώ να αντισταθώ σε ένα τέτοιο ταξίδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου